|
Konik polski – rasa koni późnodojrzewających (3-5 lat), długowiecznych, odpornych na choroby i trudne warunki utrzymania. Mają twardy róg kopytowy pozwalający pracować niepodkutym na bitych drogach.
Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Mikołaja Przewalskiego w 1876 roku koni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja. Profesor T. Vetulani wprowadził nazwę "konik polski". Dzięki jego staraniom zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w warunkach rezerwatowych.
Cechy pokroju: (Program hodowlany ochrony zasobów genetycznych koników polskich)
- wysokość w kłębie koni dorosłych (klacze i ogiery): minimum - 130 cm, maksimum -140 cm
- obwód klatki piersiowej: wartości minimalne koni dorosłych (klacze i ogiery) - 165 cm
- obwód nadpęcia, wartości minimalne koni dorosłych: klacze - 16,5 cm, ogiery - 17,5 cm
- masa ciała 300 - 400 kg
Mały wzrost, silna i krępa budowa; prymitywna, ciężka głowa; szyja krótka i nisko osadzona, prosta; mało wyraźny kłąb, głęboka klatka piersiowa, zad ścięty, obfita czarna grzywa i ogon z nielicznymi jasnymi włosami, umaszczenie myszate, czarna pręga grzbietowa, pręgi na kończynach, rzadko występuje pręga łopatkowa. Klacze są mniejsze od ogierów.
Pogłowie w Polsce:
- hodowcy indywidualni: 310 klaczy, 90 ogierów
- stadniny państwowe 120 klaczy, 50 ogierów
Główne ośrodki hodowlane:
|
