Koń huculski (Hucuł) – rasa konia domowego, ceniona za żywotność, siłę i odporność. Koni tych używano niegdyś głównie jako jucznych. Jest to rasa górska, więc bez problemów mogły przenosić ładunki nawet po oblodzonych ścieżkach górskich. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii. - Kształt głowy – podłużny.
- Szyja krótka i mocna, uwieńczona bujną grzywą.
- Łopatki silne, strome oraz krótkie, idealne do zaprzęgów.
- Tułów jest krótki i zwarty.
- Koń huculski ma bardzo mocny grzbiet oraz dość szerokie lędźwie.
- Zad jest zwykle ścięty.
- Kończyny ma silne i krótkie, czasem nogi tylne – szablaste.
- Wzrost, od ok. 132 cm do 145 cm w kłębie.
Występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub srokatej, rzadziej karej lub bułanej. Maść kasztanowata jest niepożądana, ogiery tej maści nie są wpisywane do Ksiąg Stadnych, a klacze maści kasztanowatej mogą być wpisane do Ksiąg Stadnych pod warunkiem, że posiadają typowe cechy rasowe: ciemną pręgę przez grzbiet i pręgowanie kończyn.
Hucuły ze względu na wzrost należą do klasy pony. Jednak błędem jest myślenie o nich jako o małych, słabych, wyłącznie domowych koniach. Są wyjątkowo silne. W okresach wojennych zasłużyły się nosząc ekwipunki ważące do 120kg po górskich śćieżkach. Są łagodnie usposobione i bardzo szybko się uczą. Od momentu rozpoczęcią nauki (pierwszego lążowania) do pierwszego wyjazdu w teren (w towarzystwie jeźdca na drugrim doświadczonym koniu) mija od tygodnia do dwóch. Czasem zdarza się, że koń po pierwszym osiodłaniu jest gotów na wyjazd w teren.
Kolejnym walorem tych koni jest ich wszechstronne zastosowanie. Sprawdzają się zarówmo pod siodłem, w zaprzęgu, w roli, jak i w hipoterapii. Skaczą do 140cm i są niezastąpione na górskich szlakach. Są przy tym spokojne i cierpliwe.
|
